1980’li yıllarda Post-Modern kültüre dayalı sanatsal üretimler Amerika ve Avrupa’da yoğun olarak tüketildikten sonra Türkiye’de bunun yansıması 1990’lara doğru görülmeye başlandı. Nitekim Türkiye’de biçimsel sanatın tekelinde olan sanat klasist tual resminin yerini alan “Yeni dışavurumcu”, “Yeni figüratif” bir mantıkla yaygınlık kazandı. Bu kısır yapılaşma ve sonuçları; sanatsal konjuktüre, tekrardan başka birşey katmamıştır. Düşünsel yeni çıkışların ve farklı türlerin, anlatımların dışarıda kalmasına neden olmuştur. İşte böyle bir entellektielize edici atmosferin bulunmadığı bir ortamda, Albatros grubu yanlızca bireysel üretimin yerine kollektivist bilinci yerine getirmekte gruplaşmanın gerekliliğine dikkati çekmektedir.
Albatros, Modernist ve Modernist karşıtı kültürün algılanmaya çalışıldığı buna bağlı olarak konvansiyonel resmin ve kavramsalcı sanatın üslubunun zorlandığı eklektisist ve plüralist anlayışta, sözel olanla görsel olanın bütünleştirildiği bir grup.
Albatros, her türlü nesnenin direkt yada dolaylı olarak sanat nesnesi olabileceğini ortaya koyarak “Süreç Sanatı”, “Gövde Sanatı”, ve “Çevre Sanatı”gibi alanlarda çalışmalar yapıp asamblaj ve enstalasyonun dışında da sanatsal uygulamalar yapmayı hedeflemiştir. Kişinin çevresini dönüştürmesinden yana olan açık hava ağırlıklı çalışmalar ile sanatın “tekrar”sorunundan sıyrılmayı erek edinmiştir. Birtakım sanat ve sermaye çevrelerinin oluşturduğu “tecimsel tekellşeme”ye alternatif, sanatıngünlük yaşamda kullanılmasından yana tavrı olan, herhangi bir bağımlılığı olmayan sanatçıların her alanda çalışmalar üretebildiği, hümanistik değerlerin ön planda tutulduğu bir grup Albatros.
Not: Bu yazı 1999’da Devlet Güzel Sanatlar Galerisi’nde gerçekleşen “Albatros Grubu” Sergisinin katolog yazısı olarak yayınlanmıştır.
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder